எண்ணி துணிக கருமம் 😔 😔? - சிறுகதை பகுதி 1

காலைப் பனியில் கண்விழித்த பூக்களுக்கெல்லாம் காற்றின் தூரிகை கொண்டு வண்ணம் தீட்டி செல்லும் இயற்கையின் அழகை ரசித்தபடியே கடந்தகாலத்தினை எண்ணி கொண்டிருந்த சிவராமனின் மடியில் தாத்தா! தாத்தா! என கத்திக்கொண்டே புத்தகத்துடன் வந்து விழுந்தால் மதி. 

சிவராமன் ஒரு பள்ளியின் பேராசிரியராக இருந்து ஓய்வு பெற்றவர். சிறு வயது முதலே தந்தையின் அணைவரப்பிலேயே வாழ்ந்து வந்த சிவராமனின் பேத்திதான் மதி. 

தாயன்பினை அனுபவிக்காததாலோ என்னவோ சிவராமனுக்கு தம் பேத்தியின் மீது கொள்ளை பிரியம், அதேபோல் தான் மதிக்கும் தாத்தா என்றால் உயிர், இதனாலேயே அவளது பெற்றோர்கள் தாத்தாவுடன் பேத்தியை விட்டுவிட்டு சென்னையில் தங்கி வேலைபார்த்து வருகின்றனர் போலும். 

வேகமாக வந்து மடியில் விழுந்த மதியை பார்த்து வாமா! என்றவாறே மதியை தூக்கிவிட்டு  ஏன் இந்த வேகம் என கேட்டார் சிவராமன். 

தாத்தா எனது புத்தகத்தில் இந்த வரியை படிக்க முடியவில்லை இது என்னவென்று சொல்லிக் கொடுங்க தாத்தா என்ற மதியின் புத்தகத்தினை வாங்கியபடியே அருகிலிருந்த தமது கண்ணாடியை அணிந்து கொண்ட சிவராமன் மெதுவாக "தவறிலர் ஆயினும் தாம்வீழ்வார் மென்றோள்" என புத்தகத்திலிருந்த வாக்கியத்தினை படித்தார்.

தாத்தா இந்த வார்த்தைக்கு அர்த்தம் என்னவென அடுத்த கேள்வியை கேட்ட பேத்தியிடம், நடந்த ஒரு தவறுக்கு நாம் காரணமில்லை என்றாலும் அந்த தவறுக்கான பொறுப்பினை நாம் ஏற்றுக் கொள்வதுதான் இதற்கான அர்த்தம் என கூறினார் சிவராமன்.

தாத்தா! நாம் செய்யும் தவறுக்கு மட்டும்தானே நாம் பொறுப்பினை ஏற்க வேண்டும், ஏன்? யாரோ செய்யும் தவறுக்கு நாம் தண்டனை ஏற்க வேண்டும் என அடுத்த கேள்வியை தொடுத்த மதியின் தலையை கோதியவாறே, தாத்தா உனக்கு ஒரு கதை கூறுகிறேன் உனக்கு அதிலிருந்து அந்த அர்த்தம் புரிகிறதா என சொல்லுவியா என சிவராமன் கேட்க தனக்கேயான மழலை சிரிப்போடு சரி என தலையாட்டினாள் மதி. 

தமது பேத்திக்கு கதையை கூற ஆரம்பித்த சிவராமன் தமது கடந்த காலத்திற்குள் மெதுவாக ஊடுருவ ஆரம்பித்தார். 

கதை அடுத்த பகுதியில் தொடரும்..

Share this post